Rozdział I cz. 3/6

Wreszcie powrót. Bałam się, że taka przerwa wybije mnie z rytmu, ale wręcz przeciwnie. Ciężko było mi przestać.
Jeśli chodzi o Liebster Blog Awards to dziękuję bardzo za nominację i postaram się w miarę szybko za to zabrać.
A teraz wróćmy do Nataku i Sayvina.

* * *

Nataku wciągnął wysokiego chłopaka z powrotem pod stół. Tamten spojrzał na niego ogłupiały.

— Jest tu jakieś inne wyjście? — Spytał Yuan. Widział wcześniej, jak młodziak wchodzi do drugiego pomieszczenia, może kuchni. Powinny być tam drugie drzwi.

Chłopak spojrzał na niego spode łba. Nie przejmuj się, że uratowałem ci życie, to nic takiego, pomyślał Nataku.

— Co tu się dzieje? — Warknął Doirtanin.

— To chyba nie jest odpowiedni moment na wyjaśnienia.

Chłopak zawahał się, ale po chwili skinął głową. Nataku rozejrzał się po pomieszczeniu, analizując sytuację. Doirtanie już wybiegali na zewnątrz z bronią w rękach, z pozostałości sufitu przynajmniej na razie przestały spadać fragmenty. Wiedział, że zatrzymanie się w tej wiosce niosło ze sobą ryzyko, ale próba dotarcia do większego miasta oznaczała pewną śmierć. Zdążył się wysuszyć przy ogniu na tyle, żeby dotrzeć w bezpieczne, ciepłe miejsce, jeśli tylko uda mu się ukraść konia. Biorąc pod uwagę zamieszanie, nie powinno mu to sprawić problemu. Mieszkańcy nie mieli szans, byli ostrzeliwani działami bezpośrednio ze statku, ale on sam mógł jeszcze wyjść z tego cało.

Jego tymczasowy towarzysz pociągnął go za kołnierz z delikatnością górskiego niedźwiedzia, wydostał się spod stołu przesuwając deskę, która prawie go zabiła i ruszył w stronę kuchni. Nataku podążył za nim i szybko go wyprzedził. Jednym z powodów, dla których udało mu się przetrwać tak długo, był wyjątkowo silny instynkt przetrwania. Teraz dawał o sobie znać bardzo wyraźnie, nakazując, żeby się jak najszybciej stąd wynosił.

— Rzućcie broń! Nie macie szans, jeśli chcecie żyć wydajcie nam Yuana!

Nataku rzucił się przed siebie w ostatniej próbie ucieczki. Wiedział, że kapitan tym razem mu nie odpuści, że Doirtanie nie oddaliby za życie obcego nawet pół kozy.

Złapał się framugi drzwi i ogarnęła go pewność, że mu się uda. Kradzież konia nie wchodziła już w grę, ale jeśli przyczai się gdzieś w pobliżu, przeczeka trochę... W końcu zawsze mu się udawało.

Kucharz, który stał za drzwiami z deską gotową do ataku nie podzielał jednak jego opinii.

* * *

Sayvin nie był człowiekiem, który marzył o przygodach, bogactwach i pięknych kobietach. Był pragmatyczny, znacznie bardziej wolał komfort, spokój i osamotnienie. Pod tymi względami nie wdał się w żadne z rodziców.

A teraz znajdował się na statku piratów, klęcząc ze związanymi za plecami rękami, a trzy razy szerszy od niego mężczyzna przykładał mu sztylet do gardła. Jak do tego doszło?

Odpowiedź na to pytanie właśnie dochodziła do siebie po krótkiej utracie przytomności. A potem ludzie się dziwią, czemu w Doircie obcy nie są mile widziani.

— Co...? — Nataku spojrzał przed siebie, na kapitana oglądającego zdobiony sztylet. Znajdował się w identycznej pozycji, co Sayvin. Nie musiał kończyć pytania, doskonale wiedział, co się stało. Błądził wzrokiem, szukając jakiegokolwiek sposobu ucieczki. Nic z tego, ostrze na jego szyi nie pozwalało mu się nawet rozejrzeć. Ręce miał związane, ktoś też na pewno je obserwował. Kilka kroków dalej leżał cały jego asortyment broni, w ubraniach miał pochowane jeszcze co nieco, ale zanim zdążyłby sięgnąć, poderżnięto by mu gardło. Dortanie stali w szeregu wzdłuż brzegu. Podziwiał ich opanowanie, ale biorąc pod uwagę obecną sytuację, podporządkowanie się było jedynym wyjściem. Wioska tak mała i uboga, że nikt nie miałby powodu zaatakować jej z morza, nie miała żadnego sposobu, żeby się obronić.

Zerknął kątem oka na towarzysza niedoli. W głowie zaświtał mu pomysł. Szaleńczy, bez żadnej gwarancji sukcesu, ale był gotów łapać się wszystkiego.

— Castiel... — Przerwał mu szybki kopniak w głowę. Jeszcze nie przestała go ćmić. Musiał wcześniej czymś dostać, ale nie pamiętał, czym.

— Mówiłem ci, że mnie nie doceniasz, chłopcze. — Pirat nawet na niego nie spojrzał. Wpatrywał się tylko pożądliwie w ostrze.

 — Tak... miałeś rację. Ale co robi tutaj ten chłopak? Nie znam go, dzisiaj pierwszy raz widziałem go na oczy. Możesz pozabijać mieszkańców strzelając z dział, nie potrzebujesz zakładnika.

Castiel zerknął na Doritanina. Tamten odwzajemnił spojrzenie. W jego oczach nie było złości, raczej smutek i rezygnacja.

— Może i dałem się raz nabrać, ale nie jestem jeszcze tak naiwny, żeby pozwolić jakiemuś magowi biegać wolno przy moim statku. — Kapitan wrócił do oglądania sztyletu. — Widziałem jak jemu podobni mordują całe oddziały jednym ruchem dłoni, słyszałem o takich, którzy w oka mgnieniu mogą zatopić flotę.

— Mówiłem ci, że nie jestem przebudzony! — Głos Sayvina zabrzmiał trochę histerycznie.

— A ja ci uwierzyłem, bo złapanie cię było dziecinnie proste. Dlatego jeszcze żyjesz. Ale ostrożności nigdy za wiele.

Nataku próbował sobie przypomnieć wszystko, co wie o przebudzeniu magów. Zwykle udaje im się sięgnąć po swoje zdolności w wieku około czternastu, może piętnastu lat. Im silniejsza magia, tym szybciej powinna się ujawnić. Ten tutaj miał około dziewiętnaście, czyli nie można było liczyć na zbyt wiele. Zwykle przebudzenie następowało samo z siebie, ale panowała powszechna opinia, że silne emocje mogą je wywołać.

Nataku ugryzł się boleśnie w język. W oczach stanęły mu łzy.

— Castiel... — Starał się brzmieć i wyglądać jak najżałośniej tylko mógł. Nie było to trudne. — Ja tylko robiłem, co mi kazali... Wiesz, jak się żyje na ulicy...

— Oszukaj mnie raz, to będzie twoja wina. Oszukaj mnie dwa razy, wina będzie moja. — Pirat nachylił się nad więźniem. - Ja dałem ci szansę, pozwoliłem odejść całemu, ba, nawet nie pozwoliłem chłopcom cię okraść. Jasne, miałeś dostać dwudziestą część, ale zamiast tego dostałeś lekcję życia, a to jest cenniejsze. — Mrugnął.

Nawet sobie nie wyobrażasz, ile takich lekcji dostałem, pomyślał Nataku.

— Co mógłbyś mi dać, chłopcze? Nie masz już nic.

— Mam informacje. Nie wiem, o co chodzi z tym sztyletem. — Ściszył głos. — Ale ktoś, kto mnie wysłał, wie. Zaproponował dużą sumę. Chyba mu na tym zależało.

— Oczywiście. — Castiel ukucnął przed chłopakiem. - Tacy jak ty szybko zmieniają fronty. Ale powiedz mi, dlaczego miałbym ci zaufać? Myślisz, że chce mi się zakuwać cię w łańcuchy i trzymać pod pokładem, aż znajdziemy twojego... pracodawcę? Albo aż znajdziesz sposób, żeby uciec?

— Chyba nie chcesz znowu go stracić... - Nataku zerknął na sztylet. Wiedział, jak wygląda obsesja, a kapitan nawet nie próbował jej ukrywać. Ściszył głos tak, że tamten musiał się nachylić — Jeden z jego ludzi jest tutaj, w osadzie. Nie wiem, jak wygląda, ale wiem, że miałem się z nim tu spotkać — Szepnął mu do ucha.

— I nie zdążyłeś oddać mu sztyletu? Nie spieszyło się wam.

— Nie wiem, czemu nie przyszedł. — Przez chwilę chciał powiedzieć coś w stylu „będę z tobą szczery”, tylko, że takie zwroty brzmiały jak wstęp do kłamstwa z ust kogoś takiego jak on. Castiel o tym wiedział, bo byli do siebie podobni. A przynajmniej piratowi tak się wydawało, Nataku mógłby się z tym spierać. Dziecko ulicy zawsze wyczuje sobie podobnych. Tylko że, o ile mężczyzna uznał to za powód do sympatii i prawdopodobnie to skłoniło go do oszczędzenia chłopakowi życia, on sam wiedział doskonale, że innym dzieciom ulicy nie można ufać. Łatwo jest mówić o ideałach, ciężej wcielić je w życie w chwilach zagrożenia. Żeby przetrwać takie dzieciństwo trzeba mieć wyjątkowo silny instynkt przetrwania, silniejszy niż chęć nawiązywania przyjaźni. Castiel miał swoją załogę, którą podświadomie uważał za rodzinę. Nataku wiedział lepiej. - Nigdy nie sądziliśmy, że puścisz mnie wolno, a już na pewno nie, że mi zapłacisz. Plan zakładał z góry, że pozbędziesz się mnie tam, gdzie przestanę być potrzebny. Co prawda miałem sam wyskoczyć za burtę i mieć nadzieje, że nie będziesz czuł potrzeby mnie ścigać. Zakładałem też, że replika lepiej się spisze i że będę miał więcej czasu.

Kapitan wyprostował się i potarł szyję. Wiatr się wzmagał, muszą się stąd wynosić zanim warunki uniemożliwią odpłynięcie. Był też zmęczony, chciał zamknąć się w kajucie ze swoją zdobyczą i zaplanować, co zrobi teraz, kiedy ją ma. Myślał o tym już wiele razy, ale teraz to co innego. Teraz to wszystko było na wyciągnięcie ręki. Chłopak mógł mówić, co chce, drugi raz go nie oszuka. Ale chciał też wiedzieć, kto go nasłał. Spojrzał na Yuana.

—  Podaj mi imię. 
— Najpierw mnie uwolnij... — Dostał mocnego kopniaka w brzuch. Wciągnął mocno powietrze i zakaszlał. Castiel szarpnął go za włosy i zbliżył twarz tak, że na chłopaka kapnęły kropelki śliny, kiedy krzyknął.

— Imię!

— Nie powiem ci teraz — wydusił Nataku — Jego człowiek tu jest. — Wiedział, że balansuje na krawędzi. Pirat ponownie się wyprostował. Ten szczur naprawdę miał nadzieję, że jeszcze wyjdzie z tego cało.

— To się go pozbędziemy.

Przywołał do siebie bosmana. Kilka dział było jeszcze naładowanych i trzymało w szeregu mieszkańców wioski. Pora zrobić z nich użytek. Wydał mu cicho polecenie, tak żeby ten młody mag nie usłyszał. Mógłby zacząć krzyczeć, a Doirtanie w równym rządku byli łatwiejszym celem, niż rozpierzchnięci po całej osadzie.

* * *

Sayvin próbował podsłuchać, o czym rozmawiają pirat i przybysz, ale był w stanie wyłapać tylko  pojedyncze słowa.

Patrzył, jak pirat wydaje polecenia jakiemuś mężczyźnie. Wydawał się spokojniejszy, niż przed chwilą, ale Say nie mógł jakoś przekonać sam siebie, że to dobry znak. Wręcz przeciwnie. Kilka cichych, stresujących minut później przekonał się, że miał rację.

Usłyszeli ogłuszający  huk, wydobywający się gdzieś spod pokładu. Przez ułamek sekundy nie wiedział, co się stało. Kiedy zrozumiał świat dla niego zwolnił. Działo wystrzeliło prosto w kierunku ludzi ustawionych na brzegu. Mężczyzn, kobiet i dzieci, których tak często widywał, którzy, chociaż go wyobcowali, stanowili dla niego ważny element życia. Gdzieś tam była Fulla, kobieta, która przyjęła go jak własnego, jej rodzina i śliczna dziewczyna, której zawsze się przyglądał, kiedy ją mijał. Nigdy nie spytał o jej imię. W ciągu kilku sekund część małej populacji miasteczka została zrównana z ziemią.

Pozostali mieszkańcy rozpierzchli się na wszystkie strony, niektóre kobiety i młodzi odciągali rannych z bezpośredniej linii ostrzału, kiedy huczały kolejne działa. Mężczyźni i co bardziej wojownicze kobiety rzucili się do łodzi, rycząc wściekle i  łapiąc po drodze broń, narzędzia, deski. Cokolwiek, czym mogliby krzywdzić i zabijać. Piraci wyciągnęli swoją broń, ale Sayvin tego nie dostrzegł. Patrzył na ludzi, których znał, ruszających do walki jak wściekłe zwierzęta. Patrzył na ludzi, których znał, na ich resztki rozciągnięte na ziemi. Nie myślał. Jego oczy rejestrowały obrazy, ale przestały one docierać do mózgu. Poczuł gorąco, potworne gorąco. Nagle nie czuł się bezsilny. Sięgnął do czegoś w środku swojego ciała, czegoś wielkiego, potężnego.

* * *

Nataku wykorzystał to, że wszyscy o nim zapomnieli. Nie patrzył ani na gotowych do walki piratów, ani na masakrę, jaka rozciągała się na brzegu. Nie słuchał prowokujących okrzyków piratów, ani ryków Doirtan, ogłupiałych z wściekłości. Teraz miał dwie opcję, jedną gorszą niż drugą. Może spróbować uciec, kiedy mieszkańcy zaczną wchodzić na statek, ale nie mieli szans nawet zająć walką większej części piratów. Próba ucieczki teraz wiązała się też z wyskoczeniem do wody, a teraz już na pewno nie znajdzie schronienia nigdzie w pobliżu, żeby się wysuszyć. Jego główna nadzieja leżała w nie przebudzonym magu.

Nie czuł się źle z faktem, że postawił na szali życie setki ludzi, żeby spróbować przebudzić maga, który tylko może uratować mu życie. Był pewien, że piraci i tak by się nimi zajęli. Może nie mieli bogactw, ale mieli jedzenie, picie i kobiety. Poza tym do tej pracy trzeba być sadystą. Znał pojęcie wyrzutów sumienia, ale był całkiem dumny z faktu, że jeszcze nigdy w życiu ich nie doświadczył.

Jak wygląda przebudzenie? Tego Nataku nie wiedział. Wiedział za to, skąd się biorą magowie. Kiedy naturalny pływ dotyka dziecko w łonie matki, które przejawia pewną wrażliwość, magia je infekuje. Im większa wrażliwość, tym silniejszy mag. Wiedział też, że z magią trochę jak z prądami morskimi, niby zajmują określony obszar, ale bardzo powoli się przesuwają. Można powiedzieć, że miejsce, w którym przebywa matka determinuje typ magii jej dziecka. Na północy dominowali ci, którzy używali magii jako czystej energii, tak zwani magowie mocy. Najbardziej liczna grupa. Miał tylko nadzieję, że chłopak jest na tyle silny, żeby zrobić chociaż dziurę w kadłubie.

Usiadł na jednej nodze i wprawnym ruchem wysunął z buta małe ostrze wsunięte w kieszonkę między dwoma warstwami tkanin. Który to już raz w życiu musiał z niego korzystać? Może pora zmienić trochę taktykę przy następnych zleceniach, zacząć tworzyć mniej zawodne plany. Zaczął przecinać węzły ściskające mu nadgarstki. Przez cały czas przyglądał się magowi i dostrzegł pewne objawy, które, miał nadzieje, świadczą o przebudzeniu. Doirtanin zrobił się czerwony na twarzy i zaczął dygotać, na początku delikatnie, potem coraz mocniej. Nataku wyczuł od niego magię i to znacznie silniejszą, niż zakładał.

Mag telepał się już wyraźnie. Kątem oka Nataku widział, że piraci, w tym Castiel obracają się w stronę Doirtanina. W oczach kapitana pojawił się strach. W jednej chwili pojął, co się dzieje.

— Zabić go! — Ryknął, wskazując na chłopaka.

W ostatniej sekundzie sznury puściły i Nataku rzucił się w stronę maga, dokładnie w tym samym momencie, w którym jeden z członków załogi brał zamach szablą. Yuan miał w rękawie jeszcze jedną, ostatnią kartę. Złapał Dortanina za rękę, a drugą wycelował w pokład kilka kroków dalej, tuż pod nogami Castiela. Za blisko? Za daleko? Nie było już czasu nad tym myśleć, mógł zdać się tylko na instynkt i szczęście.

Kiedyś w karczmie poznał człowieka, który twierdził, że uderzył w niego piorun. Opowiadał tę historię każdemu, kto chciał słuchać, tym, którzy nie chcieli zresztą też. Barwnie opisywał jak czuło się jego ciało pod wpływem tak wielkiej mocy. Nataku mógłby teraz uścisnąć mu dłoń i powiedzieć, że rozumie. Poczuł coś, jakby uderzenie, nacisk rozciągające się od ręki, którą złapał maga, na całe ciało. Nie czuł bólu, ale nie było to przyjemne wrażenie. Kiedy doszło do drugiego ramienia musiał całą siłą woli zwalczyć chęć wyrzucenia go w górę i trzymał je dalej nieruchomo skierowane w pokład. Zobaczył światło i usłyszał huk, przy którym dźwięk armaty brzmiał jak szept. Odrzuciło go do tyłu, poczuł, że przewraca się na Doirtanina. Blask go oślepił, a dźwięk ogłuszył, przez te kilka sekund jedynym zmysłem, na jakim mógł polegać był dotyk. Miał tylko nadzieje, że to samo stało się z piratami. Wymacał sznury wiążące tamtego i przeciął je ostrzem z drugiego buta.

Zamrugał kilka razy. Dźwięki słyszał, jakby był pod wodą, wzrok też powoli zaczął mu wracać, ale nie na tyle, żeby na coś się przydał. Nogami wymacał dziurę w pokładzie, musiała mieć co najmniej dwa metry, skoro dochodziła aż tutaj. Nie musiał widzieć, żeby wiedzieć, jak głęboka była, wyczuł po statku, że idą na dno. Wyrzucił już niepotrzebne ostrze i szarpnął maga. Był ciężki, musiał stracić przytomność. Nic dziwnego, energia, którą z siebie wyrzucił była niesamowita.

Wziął go pod ramię i zsunął się w wyrwę. Otoczyła go zimna woda i zaczął płynąć z dodatkowym balastem, najszybciej jak tylko umiał.