Rozdział II cz. 2

Przepraszam za drobne opóźnienie. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko, że Stowarzyszenie Ochrony Sów potrzebowało pomocy przy wyznaczaniu obszarów ochrony dla włochatki, a ja akurat chciałam wyrwać się z miasta.

EDIT z 20.05 - Żyję. The Cave też żyje. Sesja się zbliża a ja znalazłam pracę, na razie nie mam czasu i energii napisać cokolwiek reprezentatywnego. Obiecuję rozdział w lipcu, do tego czasu wyłączam się z życia blogowego.

* * *

  Eygon uwielbiał takie dni. Cieszyła go świadomość, że nic nie musi robić, tym bardziej, że w najbliższym okresie nie spodziewał się dużej ilości wolnego czasu. W końcu z własnej winy wpakował się w niezłe bagno.
   Do Yuan przygnała go perspektywa szybkiego zarobku i niezdrowa ciekawość. Dzięki wygrywanym przez kilka lat z rzędu turniejom zdobył sławę, która pozwalała mu na przebieranie w ofertach... zleceń. Zaproszenie, które otrzymał podobno od samego cesarza, a w rzeczywistości od któregoś z jego zaufanych ludzi, było zbyt kuszące i zbyt niecodzienne żeby je zignorować. Eygon myślał, że praca na zlecenie Yuan może nie być taka zła, jak się wydawało.
   Przeklinał teraz swoją tendencję do obierania drogi na skróty i niezwykły dla niego nagły przejaw naiwności. Założono mu obrożę, uwiązano do płotu, a w razie ewentualnej niesubordynacji wisiało nad nim widmo utraty w jego mniemaniu całkiem atrakcyjnej głowy. Wszystko to nie stanowiłoby problemu, gdyby miał szansę w jakiś sposób się z tego wyplątać, jednak szybko okazało się, że umowy zawarte z cesarzem na czas nieokreślony były dożywotnie, a śmierć ze starości raczej nie wchodziła w grę.
  Mężczyzna leżał na trawię z zamkniętymi oczami, kiedy usłyszał kroki. Nie musiał otwierać oczu, żeby wiedzieć, kto przyszedł z wizytą. Jego pracodawcy nie chwalili się nim zbytnio, rozkazy zawsze przynosiła ta sama osoba.
  – Masz zadanie – oznajmił przybysz.
  Eygon otworzył oczy i spojrzał na jedną z największych współczesnych zagwozdek. Stojący nad nim młody mężczyzna, kilka lat od Eygona młodszy, był adoptowanym synem cesarza. Wedle wszystkich praw był Yuanem, ale wyróżniał się wśród swoich pobratymców. Z pochodzenia był Doirtaninem, przynajmniej w połowie. Jak na Doirtanina Osmond był za niski i zbyt smukły. Krótkie ciemne włosy, duże czarne oczy, gęste brwi i dobrze zarysowana szczęka były jednak typowe dla wyspiarzy. Cesarz miał wielu synów i wiele żon, ale doircka kochanka raczej nie wchodziła w grę. Częściowo dlatego, że kobiety wyspiarzy były niewiele mniej postawne od swoich mężów, przez co nie cieszyły się popularnością poza Doirtem. Chociaż może cesarz miał jakieś ciekawe skrzywienia. Zastanawiające było to, że wbrew wszelkiej logice mężczyzna nosił dorickie imię, jakby miało ono jeszcze podkreślać jego odmienność.
  – Jestem zmęczony – mruknął Eygon.
  – Od tygodnia nic nie robiłeś. Miałeś czas, żeby odpocząć.
   Osmond nie lubił Eygona. Eygon nie lubił Osmonda.  Mogłoby się wydawać, że Eygon jest w tej relacji na straconej pozycji, ale obrzydliwie odpowiedzialny i bezinteresowny syn cesarza nie pozwalał, by takie rzeczy jak własne sympatie czy antypatie wpływały na jego osądy. Poza tym ciężko było go sprowokować. Eygon mógł sobie pozwolić na zadziwiająco wiele, pod warunkiem, że robił, co mu kazano.
  – To kogo mam tym razem uciszyć?
   – Bardzo zabawne. Tym razem wyruszysz dalej, niż zwykle.
   Eygon nie był typowym najemnikiem. Nie wyżynał z wrzaskiem wrogów, nie był też cichym i skutecznym skrytobójcą. Dzięki swojej tendencji do nie przemęczania się wypracował swój własny styl walki, oszczędny w ruchach , nie wymagający dużego nakładu siły, nie zawsze dążący do śmierci przeciwnika. Stał się specjalistą od łapania ludzi żywcem. To właśnie dlatego wygrywał turnieje, w których śmierć konkurenta równała się dyskwalifikacji. Znacznie lepsi od niego wojownicy byli zagubieni, musieli się wstrzymywać i nie czuli się swobodnie. Eygon w takich konkurencjach czuł się jak ryba w wodzie i zdobywał nie do końca zasłużone tytuły. Wolałby nie spotkać większości ze swoich przeciwników w prawdziwej walce. Na jego umiejętności znalazł się duży popyt. Dodatkowo przydatne było jego podejście do sprawy. Kompletnie nie interesowało go, co taki pojmany osobnik ma do powiedzenia o kochankach, spiskach czy morderstwach. Uznawał, że to nie jego sprawa.
   – Pojmaliśmy pirata z Calante. Przeklęty – Osmond wypowiedział to słowo z odrazą. Przeklęci nigdzie nie cieszyli się uznaniem, ale nienawiść jaką pałali do nich Yuanie była na zupełnie innym poziomie.
   – W Doircie jest Yuan.
   Eygon zmarszczył brwi.
   – To znaczy zbiegły Yuan? To coś nowego.
   – Przeklęty twierdzi, że jeszcze dwa dni temu był na wybrzeżach Doritu. Jego słowa miały niewiele sensu, ale pewne informacje, które nam przekazał sugerują, że sprawę warto zbadać.
  – Jeśli nie jest zdrowy na umyśle, to po co go słuchać?
  – Bo to nie pierwsze doniesienie o tym człowieku. Poza tym, jak mówiłem, ma informacje... Nie wiedziałby pewnych rzeczy, gdyby rzeczywiście go nie spotkał.
  Eygon usiadł.
  – Czyli ktoś biega po świecie i sypie z rękawa waszymi sekretami?
   – Oczywiście, że nie. Nie dopuścilibyśmy do sytuacji, żeby ktoś... mógł zaszkodzić bezpieczeństwu naszego kraju. Chcemy wiedzieć, kim jest i co robi. Przeklęta magia jest niezbadana, może faktycznie zdarzenie miało miejsce niedawno. Mam dla Ciebie mapę z zaznaczonym miejscem, w którym ten człowiek był widziany, rysopis jego i jakiegoś maga, o którym mówił przeklęty, mogą podróżować razem, ale to nie jest pewna informacja.
  – Nic tu nie jest pewną informacją - mruknął najemnik.
   – Wyruszysz w ciągu godziny. W Kuang będzie czekał na ciebie statek.
   – A co z magiem?
   – Nie interesuje nas, ale... może mieć informacje, które mogłyby nam zaszkodzić.
    Eygon spojrzał z politowaniem na Osmonda. Żaden był z niego czarny charakter. Jak długo utrzyma się na pozycji, która wymaga od niego brudzenia sobie rąk i nie oszaleje? Westchnął.
   – Doirt jest strasznie daleko. Nie macie nikogo innego... – Eygon zamilkł, gdy usłyszał warkot. Obrócił głowę w kierunku, z którego dochodził dźwięk.
   Kilka kroków od niego stało zwierzę. Co prawda mężczyzna nigdy nie był do końca pewny, czy naprawdę nim było. Nienaturalnie duży wilk siedział w bezruchu wpatrując się w najemnika żółtymi oczami. Z nastroszoną ciemnoszarą sierścią i wielką paszczą niewątpliwie pełną ostrych jak brzytwa zębów, wyglądał jak ostatnie, co człowiek chciałby napotkać w lesie.
   – Nie mam czasu, żeby zabawiać cię rozmową - oznajmił Osmond.
   Eygon podniósł się, nie spuszczając oczu ze zwierzęcia. Jak każdy Sclaven nie był ani trochę wrażliwy na magię, ale nie musiał być specjalnie obdarzony, żeby wiedzieć, że bestia nie jest normalna.
   Cokolwiek stało się ze starożytnymi setki lat temu, wybiło też wszystkie zwierzęta magicznego pochodzenia. Chociaż ludzie zniknęli bez śladu, kości pradawnych stworzeń wciąż były znajdowane, podobnie jak przedstawiające zwierzęta malowidła. Nowe, rozwijające się kultury odczuwały wielką potrzebę odróżniania się od oddzielonych morzami, puszczami czy górami sąsiadów, wybierając sobie magiczne zwierzęta na Patronów. Co prawda tylko Haranie czcili swoje kryształowe węże, w sumie ciężko im się dziwić. Większą część Harah pokrywa pustynia. Kryształowe węże może i miały wnętrzności jak każde inne zwierzę, ale ich łuski były drogocennymi kamieniami. Najmniejsze osobniki miały półtora metra średnicy, z jednego takie węża można było uzyskać niewyobrażalne bogactwo. Były źródłem utrzymania całego państwa, filarem podtrzymującym życie na tej wielkiej kupie piachu.
  Feniksy Calante, smoki Doirtu i widmowe pantery Pa-Shi stanowiły tylko symbole, tak samo jak dla Sclavenów, dla których monumentalnych magicznych stworzeń zabrakło. Poza tym Sclaveni nigdy nie mieli nic wspólnego z magią. W tych krótkich okresach suwerenności maszerowali pod flagami przedstawiającymi konia. Wybór był ciosem w stronę Calante, symbol wolności był niemożliwy do wytępienia z krajobrazu. Flagi można palić, malowidła niszczyć, ale nie wybiliby wszystkich jucznych zwierząt w kraju. Poza końmi wszyscy Patroni już dawno odeszli z tego świata.
   Dlaczego więc Eygon miał wrażenie, że patrzy prosto w oczy wilkowi widniejącemu na flagach Yuan?
   Zwierzę podniosło się i okrążyło go powoli. Było niedużo niższe od średniego konia. Jego kroki nie wydawały żadnego dźwięku, nie pozostawiały śladów.
  – W świetle ostatnich wydarzeń na arenie międzynarodowej niektórzy z nas zaczęli podawać w wątpliwość twoją lojalność – Osmond stanął przed Eygonem i spojrzał mu w oczy – Znam cię na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że nie powinno to stanowić problemu.
   Najemnik wstał.
   – Możesz przekazać niektórym z was, że niektórzy z nas nie podejmują wszystkich życiowych decyzji na podstawie tego, gdzie leży kawałek ziemi, na którym się urodzili – powiedział, odchodząc.